Rozdział 20

*** Włączcie sobie tą(https://www.youtube.com/watch?v=2JQy0Ti4JrA) piosenkę zanim zaczniecie, pisałam to słuchając jej i sama uroniłam kilka łez. Mam nadzieję, że wam też kilka popłynie :) Miłego czytania :*

"Śpieszmy się kochać ludzi bo tak szybko odchodzą" 

Minęło kilka godzin, a ja nadal nie myślę o niczym innym jak o tym, że już nigdy nie zobaczę mojego ojca, że już nigdy z nim nie porozmawiam, nigdy go nie przytulę. Jedyne co mogę zrobić to wypełnić obietnicę tym razem robię to dla siebie bo mam pomysł na to wszystko i będę walczyć dla taty. On nadal tu jest... w moim sercu. 

- Przynieść ci coś do jedzenia? - zapytał Daniel 

- Nie, dziękuję jakoś nie mam ochoty nic jeść. - odpowiedziałam lekko zachrypniętym głosem

- Może chociaż przyniosę ci kawę? Nie spałaś większość nocy. 

- Ok. 

Tande ruszył do automatu po kawę, a ja rozejrzałam się wokół i nigdzie nie widziałam Toma. Wstałam powoli i zaczęłam go szukać, zamiast niego znalazłam Emmę. 

- Gdzie jest Tom? - spytała wyraźnie zdenerwowana

- Myślałam, że ty mi powiesz... 

- Nie odbiera telefonu. Nie ma go nigdzie? - pytała 

- Może poszedł się dowiedzieć czegoś od lekarzy. Chodź sprawdzimy to - wskazałam gestem ręki aby poszła za mną

Weszłyśmy do gabinetu lekarskiego ale nie było go tam. Jeszcze by tego brakowało, żeby on stwarzał problemy wtedy kiedy na głowie mamy wystarczająco duży problem. Do tego Emma jest w ciąży i nie powinna się denerwować. Chwilę później przyszedł Daniel z kawą. Wzięłam od niego jedną i wzięłam parę łyków. 

- Pojadę go poszukać - powiedziała Emma 

W tym samym momencie zadzwonił telefon Daniela. Odszedł kilka kroków dalej i odebrał. Stałyśmy chwilę w bezruchu bo obawiałyśmy się najgorszego. Kilka minut później skończył rozmawiać i podszedł do nas z wściekłym wyrazem twarzy. 

- Lepiej ja po niego pojadę - oznajmił Norweg

- Coś się stało? - zapytałam 

- Nie zauważyliśmy w nocy jak wychodził, wyszedł do baru i napił się tak że spowodował bójkę. Jest na komisariacie. 

Wszystko się we mnie gotowało, jednak z drugiej strony było to zrozumiałe. Gdybym nie miała przy sobie Daniela pewnie bym zrobiła to samo. 

- Dobra to ja już jadę, Zabiorę go do domu i doprowadzę go do porządku. - powiedział po czym pocałował mnie w czoło i wyszedł

Nagle znikąd dopadł mnie okropny ból głowy. To na myśl o tych wszystkich formalnościach które czekają mnie zanim, dojdzie do pogrzebu. Myślałam, że może Tom to zrobi jednak w takim stanie wątpię czy w ogóle powinnam dawać mu dostęp do ważnych spraw. 

Kilka godzin później wróciliśmy z Emmą do domu. Tom siedział na kanapie z telefonem w ręku. Chciałam się na niego wydrzeć ale nie miałam na to siły. 

- Po co ci telefon? Tylko nie mów, że masz zamiar zająć się pogrzebem, bo nie wiem czy dasz sobie radę. - powiedziałam nieco podnosząc głos 

- Już wytrzeźwiałem, wziąłem prysznic i zdążyłem się zdrzemnąć po ciężkiej nocy. Zajmę się tym a właściwie już się zająłem z małą pomocą Daniela. - odpowiedział a mi kamień spadł z serca

Cieszę się, że nie będę musiała tego robić. Chyba bym rozryczała się do słuchawki. Nie potrafię o tym mówić i na pewno ciężko mi będzie o tym rozmawiać przez dłuższy okres czasu.

- Pogrzeb jutro o 13, po pogrzebie stypa u nas w domu tylko dla rodziny i najbliższych znajomych. Teraz pytanie do ciebie czy załatwiać sprzątaczkę aby dziś u nas posprzątała i osoby, które przygotują uroczysty obiad oraz przygotują stół i tym podobne czy sami to zrobimy? 

- Lepiej sprzątaczkę... - wyjąkałam

*Dzień pogrzebu

Od rana do pokoju wparowała mi zdenerwowana Emma. Zaczęła przeszukiwać moją szafę. 

- Dziewczyno! Czy ty w ogóle wiesz która jest godzina? Wiesz już w czym pójdziesz?! - krzyczała tak głośno że Tom zainterweniował 

Akurat wiem, która jest godzina bo nie spałam całą noc. Szkoda, że nie wie, że całą noc płakałam jak głupia. Z drugiej strony cieszę się bo to znaczy, że nie widać aż tak moich worów pod oczami. 

- Spokojnie, nie potrzebujemy więcej nerwów dzisiejszego dnia. - powiedział spokojnie i wyszedł jakby nigdy nic

Nie poznaje go po prostu. Wszystko się zmieniło i nigdy nie będzie takie samo. Spojrzałam na zegarek była 11:30. Czym prędzej pognałam do łazienki, umyłam twarz i zęby. Później wleciałam jak głupia do pokoju i zaczęłam wywracać ubrania z mojej szafy do góry nogami. W końcu znalazłam coś czarnego. Poszłam do łazienki i wyprasowałam sukienkę. Ubrałam ją na siebie po czym związałam włosy w koka i zrobiłam delikatny makijaż, bo wiadomo, że nie obędzie się bez morza łez. Rzęs w ogóle nie pomalowałam, jedynie trochę przypudrowałam twarz i tyle. Gdy byłam gotowa zeszłam na dół gdzie czekali wszyscy uroczyście ubrani. Nawet Daniel tu był. Bez ani jednego słowa wszyscy poszliśmy do swoich aut i pojechaliśmy na cmentarz. Tom z Emmą a ja z Danielem.

- Pamiętaj, że masz mnie. Będę przy tobie cały czas gdybyś czegoś potrzebowała nie wahaj się tylko mi powiedz. - chwycił mnie za dłoń i pocałował

Nim się obejrzeliśmy siedzieliśmy wszyscy w kaplicy wokół trumny taty. Początkowo bałam się podejść, ale to była moja ostatnia szansa aby go zobaczyć. Wstałam z ławki i stanęłam nad otwartą trumną. Chwyciłam jego lodowatą dłoń i powiedziałam

- Nigdy o tobie nie zapomnę. Przepraszam za wszystko, dziękuję za bycie najlepszym tatą i proszę czuwaj nade mną. 

Wymawiając te słowa do moich oczu napłynęło milion łez. W końcu puściłam jego dłoń i usiadłam z powrotem na ławkę. Gdy usiadłam akurat rozpoczęła się uroczystość. Bałam się odwracać, bałam się tych wszystkich zmartwionych spojrzeń ludzi którzy myślą "taka straszna tragedia ich spotkała, jak oni sobie teraz poradzą" odpowiedziałabym ich, że nie jesteśmy małymi dziećmi i miałam dobrego nauczyciela dlatego damy radę. Całą mszę trzymałam Daniela za rękę. Udało mi się nie płakać, gorzej będzie kiedy wyjdziemy z kapliczki i trzeba będzie się pożegnać. Kiedy wszyscy wyszli z kościoła udaliśmy się na miejsce w którym zostanie pochowany. Trumnę ustawiono na szynach, które później opuści się w dół, jednak najpierw kilka słów księdza, moich i Toma. Gdy ksiądz skończył swoje przemówienie przyszła kolej na mnie.

- Tato, wiem, że mnie słyszysz... Powiedz mi dlaczego to przydarzyło się tobie? Tak bardzo mi przykro, że po śmierci mamy miałeś z nami ciężko. Nie byliśmy z Tomem łatwymi dziećmi. Żałuję że na tak długo straciliśmy kontakt i dopiero zrozumiałam jak wielki błąd popełniłam wtedy kiedy dowiedziałam się, że zachorowałeś. Wiem, że nie dotrzymałam obietnicy ale wypełnię ją po swojemu

mam nadzieję, że przy twojej pomocy dam sobie radę.  Obiecuję Ci że będę się zachowywała jak duża dziewczynka i poradzę sobie w życiu. Wiem że przy mnie będziesz, będziesz w moim sercu... Będziesz moim aniołem stróżem. Kocham cię!

Gdy zeszłam z podestu, ledwo widziałam gdzie idę. Wpadłam w ramiona Daniela i nie mogłam się uspokoić. Byłam w takim stanie, że nie zauważyłam, kiedy Tom skończył swoją część. W jednej chwili trumna taty zaczęła powoli opadać w dół. Podeszłam do brata i mocno go przytuliłam. Oboje staliśmy tak przytuleni do siebie i z naszych oczu lały się litry słonego płynu. W końcu przyszedł czas aby zakopać dół. Wszyscy poukładali swoje kwiaty i znicze. Gdy uroczystości na cmentarzu się skończyły wszyscy ruszyli do naszego domu. Rodzina zajęła miejsca przy oknach a najbliżsi znajomi naprzeciwko. Ja nie miałam zbyt dużej ochoty na to żeby cokolwiek zjeść. Co chwila przychodził ktoś i mówił jakim to wspaniałym człowiekiem był mój ojciec. Miałam tego dość, wyszłam ze stypy i pojechałam na cmentarz. Kiedy się tam znalazłam, stanęłam nad grobem taty i patrzyłam na napis widniejący na tabliczce. 

"Ben Hilde

urodzony 14.06.1965

zmarł 26.02.2016"

Stałam tak i patrzyłam na wieńce i na znicze. Do oczu napłynęło mi kilka łez jednak nie tyle co na pogrzebie.

Po kilku minutach stania, usiadłam na ławce postawionej obok grobu. Ukryłam twarz w dłoniach i siedziałam tak nie wiadomo po co. Przecież mój tata nie wyjdzie z grobu i nie usiądzie koło mnie ani mnie nie przytuli. Bo go nie ma, a jednak wciąż gdzieś tam jest. Boję się, że sobie nie poradzę z tym wszystkim. Niespodziewanie poczułam jak ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu. Nie chcę nic mówić ale moja wyobraźnia na prawdę płata mi figle... przez chwilę pomyślałam że mógłby to być tata. Jednak to tylko Phillip. 

- Hej, wszystko w porządku? Czemu nie jesteś na stypie? - zapytał

- Gdyby cię to jeszcze obchodziło - wydusiłam z siebie

- Obchodzi, wiem, że jestem dupkiem po prostu nie mogłem żyć ze świadomością, że będziesz z kimś innym niż ja. Jestem samolubny i dobrze o tym wiem. Bardzo cię za to przepraszam. - wytłumaczył się

- Wiesz, że to nie najlepszy moment na taką rozmowę? - dodałam 

- Tak, wiem ale mam nadzieję, że jeszcze kiedyś o tym porozmawiamy. Jeszcze raz współczuję... - powiedział po czym odszedł 

_________________________________________________

~ * ~

Witajcie! Przepraszam, że czekaliście trochę dłużej ale byłam chora znowu. W sumie

to nie wiedziałam w ogóle jak się do tego zabrać, ale w końcu jest i myślę, że wam się spodoba.

Czekam na wasze opinie w komentarzach i wysyłajcie linki do swoich blogów chętnie spojrzę i skomentuję :) Dziękuję za każdy komentarz :* 

Pozdrawiam was cieplutko i do następnego :)